Beste beentje voor

Een paar keer per week worden Lara en ik opgehaald door een lieve dorpsgenoot en haar schat van een hond. Lara en hij zijn gek op elkaar en het is voor ons alle vier steeds weer een uitje. De honden spelen en wij hebben gesprekken, die soms ergens over gaan en soms nergens over gaan. Een heel fijn begin van de dag.

Afgelopen woensdag ging dat mis en ben ik keihard onderuit gegaan. Onze honden waren weer heerlijk aan het spelen en ik vertelde dat ik niet zo’n beste week had. Niet slecht, maar gewoon wat minder leuke dingen, die me wat uit mijn evenwicht haalden. En terwijl ik één van de redenen begin te vertellen klapt één van de honden in volle vaart tegen de achterkant van mijn onderbenen. Omdat ik het niet zie aankomen kan ik de val niet opvangen, mijn benen slaan dubbel en ik stort neer.

Even heb ik heel hard gevloekt. Sorry, dat moest er even uit. Daarna ben ik snel terug gelopen naar de auto, wetend dat ik dat een half uur later waarschijnlijk niet meer zou kunnen. Thuisgekomen flink gejankt onder de douche. Mijn knieën, benen en voet werden steeds dikker en stijver. ’s Avonds heeft mijn lief me in de auto gehesen en weggebracht voor een biofotonenbehandeling, die veel goed heeft gedaan. En donderdag kon ik weer zonder hulp opstaan en voetje voor voetje door het huis schuifelen.

En altijd, als zoiets me overkomt, kijk ik: waarom gebeurt dit, wat brengt het me?
En nu is het: ik mag weer even een stapje terug doen. Letterlijk en figuurlijk. Ik kan niet snel, moet regelmatig stoppen en alles langzaam doen. En, letterlijk, mijn andere been voor zetten. Ik heb de afgelopen dagen gemerkt dat ik bijna altijd eerst mijn rechterkant inzet (ratio, hoofd). Zo begin ik te lopen met mijn rechterbeen. En dat gaat nu even niet. De rechterknie is als een slap, te ver uitgerekt elastiekje, instabiel en niet in staat de eerste stap te zetten. Dus begin ik alles met links (hart, gevoel). Zo zet ik nu, heel bewust, mijn beste beentje voor!