Als dieren spreken konden

Gisteren had ik een afspraak met een wethouder en terwijl wij samen zijn kamer in liepen, zag ik tegen zijn grote raam een super scherpe afdruk van een vogel. Terwijl hij even weg liep om koffie voor ons te halen, zocht ik in mijn zak naar mijn telefoon. Maar die had ik natuurlijk en helaas bij de secretaresse op de kamer laten liggen.

De afdruk was haarscherp. Je zag de hele omtrek van de vogel. Elke veer uit zijn staart, elke veer uit zijn onfortuinlijke vleugels.
“Wat een prachtige maar verdrietige afdruk heb jij op je raam”, zei ik tegen hem.
Hij beaamde dit. “Het lijkt wel een beeld uit een stripverhaal”, zei hij. En samen concludeerden we dat de vogel het hoogstwaarschijnlijk helaas niet zal hebben overleefd.

Die middag liep ik met onze hond en lag er weer een prachtige, super lange zwarte kraaienveer voor mijn voeten.

En vanmorgen, ergens tussen vijf en half zes, werden we wakker doordat één van mijn katten miauwend en purrend, afwisselend het bed en de vensterbank, op en af sprong. En ja hoor, een vogeltje in de slaapkamer.

Wat het voor een vogeltje was weet ik niet. Klein. Grijzige tinten. Te groot voor een winterkoninkje. Te klein voor een mus of mees.
Mijn lief heeft de kat de slaapkamer uitgezet en op mijn verzoek ramen, deuren en gordijnen dicht gedaan. Op één na. Dat raam en die gordijnen heeft hij wijd open gezet en na een paar voorzichtige pogingen vloog het arme beestje de vrijheid weer tegemoet.

We hopen maar dat hij het heeft overleefd.
En waarom vertel ik dit?
Wat nu als deze vogels spreken konden.
Wat zouden ze ons dan hebben gezegd?
En wat zeggen ze mij nu, zonder woorden….
Weet jij het?