Loslaten

Ze legt haar hand op de mijne en kijkt me aan. Ik pak haar hand en kijk in haar ogen.
Op een bepaalde manier is het alsof ik in een spiegel kijk, maar dan één die zo’n 40 jaar overslaat.
Ze is moe, zo moe!
Haar hele leven heeft ze gezorgd. Voor haar ouders, voor haar broers en zussen.
En later kwamen daar haar man en kinderen bij. De jongste broers en zussen, scheelden in leeftijd maar weinig met de eigen kinderen. Dus de druk was groot.
Haar man kon de druk van het zware leven soms niet aan en verdween soms met zijn weekgeld naar de kroeg.
Dus zocht ze werk, om haar broertjes, zusjes en kinderen te eten te kunnen geven.

“Ik ben zo moe lieverd. Zo moe! Eigenlijk wil ik niet meer en liefst zou ik gaan”, spreekt ze haast onverstaanbaar uit. We zijn niet alleen, maar ik weet zeker dat de anderen haar niet hebben verstaan en waarschijnlijk zelfs niet hebben gehoord.
“Dan gaat u toch, oma, als dat is wat u wilt! Van ons mag u gaan. Wij kunnen allemaal voor onszelf zorgen. U kunt ons loslaten”!
Ze kijkt mij aan en we hebben beiden tranen in onze ogen.
Liefde is er altijd geweest.
Zonder woorden.

Niet lang daarna ging ze. Ze mocht! Ze hoefde niet meer te zorgen.
Ze kon loslaten.